Konstanty Gorski (13.06.1859 – 31.05.1924) to polski kompozytor, skrzypek-wirtuoz, pedagog, działacz społeczny, postać niezasłużenie zapomniana.
Urodził się w mieście Lida, w guberni wileńskiej i od najmłodszych lat otrzymywał wykształcenie muzyczne. Gry na skrzypcach uczył się w Warszawie u znakomitego skrzypka Apolinarego Kątskiego, ucznia Niccolȯ Paganiniego. Po śmierci pedagoga K. Gorski podjął studia w Konserwatorium Petersburskim w klasie skrzypiec Prof. Leopolda Auera, twórcy tzw. rosyjskiej szkoły skrzypcowej, który objął tę posadę po Henryku Wieniawskim. Tam oprócz rozwijania wirtuozerii na skrzypcach doskonalił także swój warsztat kompozytorski uczęszczając na kurs kompozycji i instrumentacji do Prof. Nikołaja Rimskiego-Korsakowa. Po zaledwie dwóch latach, w 1882 r., K. Gorski ukończył studia i został odznaczony srebrnym medalem (wcześniej taką nagrodę otrzymał m.in. Piotr Czajkowski).
W 1883 r. K. Gorski przybył do stolicy Gruzji, Tyflisu, wraz ze swoim kolegą ze studiów, Michaiłem Ippolitowem-Iwanowem. K. Gorski objął posadę koncertmistrza orkiestry tbiliskiego teatru operowego i profesora skrzypiec w tyfliskiej szkole muzycznej, a także uczestniczył w wielu koncertach grając pierwsze skrzypce w kwartecie smyczkowym. W Tyflisie poznał Piotra Czajkowskiego. Źródła podają, że gra Gorskiego zupełnie oczarowała Czajkowskiego: uważał Gorskiego za najlepszego wykonawcę swojego koncertu skrzypcowego D-dur oraz Serenady melancholijnej b-moll.
W 1890 r. przeniósł się do Charkowa, gdzie spędził kolejne 29 lat. Występował, wykładał w Konserwatorium Charkowskim, prowadził aktywną działalność społeczną.
W 1919 r. powrócił do wolnej Polski. Początkowo do Warszawy, a następnie do Poznania, gdzie objął stanowisko koncertmistrza orkiestry Teatru Wielkiego. W 1924 r. zmarł i szybko o nim zapomniano.
K. Gorski skomponował dwie opery, dwie msze, Fantazję organową f-moll (uważaną za jeden z najlepszych utworów w polskiej późnoromantycznej literaturze organowej), liczne utwory na skrzypce i fortepian, dwa poematy symfoniczne, utwory religijne oraz ponad 100 pieśni. Większość tych utworów zaginęła lub została zapomniana.
Źródło: publikacje pod redakcją dr Grzegorza Seroczyńskiego (Charków 2009 i Charków 2010).